Leven alsof niemand je hoort

Gisterenavond was ik samen met mijn lief in Enschede voor een prachtig en zeer indrukwekkend optreden van Eloi Youssef (ik heb een hekel aan verwijzen, maar voor de extra herkenbaarheid: de ex-leadzanger van Kensington) met het orkest Kamerata Zuid. Wat op mij diepe indruk maakte was zijn manier van zingen, uit zijn hart, zijn ziel, zijn hele lijf en hij vertelde erbij wat het verhaal erachter was. De emotie raakte, diep.

Voor aanvang van het concert kregen we een kaartje, afgebeeld op de foto. Eloi vertelde dat hij bedacht had wat hij als handleiding aan zijn ouders had willen geven toen hij geboren werd en dat werd deze tekst. Hij nam zijn gitaar en nodigde iedereen uit mee te zingen. Deze tekst, herhalend. Er gebeurde iets. Zowel in de zaal als bij mij. Iedereen begon voorzichtig, zachtjes. Ik ook.

Toen voelde ik het. Mijn plek. Ik heb een plek in mijn lichaam wat het epicentrum is van al mijn gevoel en waar elke emotie het diepst zit. Boven mijn navel, maar onder mijn hart, daar tussenin. Daar voel ik het eerst wanneer er iets mis is. Daar zit mijn verdriet. Daar voel ik de spreekwoordelijke steen. En ik zong mee. Vanuit die plek. Het wilde eruit. Dat gevoel nam ik mee naar huis.

Vanochtend, toen ik onder de douche stond, herinnerde ik me ineens hoe onbevangen ik vroeger zong (vooral onder de douche), alsof niemand luisterde. (Ik vergat wel eens dat het badkamer raampje open stond en mijn toenmalige buurman me op een dag complimenteerde met mijn zangkunsten.) Waarom doe ik dat eigenlijk niet meer? Ik weet dat ik er mag zijn, dat ik gehoord mag worden. Waarom houd ik me dan toch soms zo stil, zo klein, zo onhoorbaar? Eén van mijn lievelingsnummers van mijn lievelingszangeres baande zich een weg in mijn gedachten, ik haalde diep adem, legde mijn hand op de plek en zong, rechtstreeks vanuit daar.

Daar was hij, terug van weggeweest, mijn stem. Het voelde heerlijk. Ik heb gezongen tot de plek leeg was, tot rust. Ik ben er weer, helemaal.

Leef niet alsof niemand je hoort.